Uros Medarevic (75) iz Kamicana kod Prijedora sjeca se da je prije pet godina posljednji put odsjekao nokte na nogama. Danas je to posao za hirurga, kojeg nemocni starac samo u snovima priziva. – Boli me k'o sam djavo i nema te cipele koju mogu obuti, a i carapa me zulja – prica Medarevic dok se izvlaci ispod jorgana jedne od podrumskih soba cuvene prijedorske gerijatrije, danas aneksa Doma penzionera u ovom gradu.
Davno “odlutali”
Medarevic je samo jedan od 81 stanara ove ustanove smjestene u naselju Urije, u kojoj su tokom posljednjih nekoliko godina, nakon raspustanja kolektivnih i prihvatnih centara, utociste nasli oni koje niko nece, uglavnom stari i bolesni.
Neki od njih, davno “odlutali” od svakodnevice, cak ne znaju ni koliko godina imaju. Poput Mire Gojic iz Ostre Luke kod Sanskog Mosta i njenih najvecih domskih drugara Bore Stanica i Jasmina Pivca. Osim sto ne znaju vlastite godine, ne znaju ni u kojoj se sada nalaze, a nepoznato im je i sve ono sto lici na slovo, kao i baki Miholjki Karanovic, koja se od vanjskog svijeta ogradila sutnjom i gluhocom.
U sirokom luku
Na prijedorsku gerijatriju uglavnom svracaju oni koji moraju, oni kojima je to radno mjesto, medicinsko osoblje, ljekari iz obliznje bolnice koji dolaze dva puta sedmicno da pogledaju svoje stare pacijente i kuhari koji im dovoze hranu iz maticnog Doma penzionera.
Svi ostali ovu zgradu izgradjenu jos u austrougarsko doba zaobilaze u sirokom luku, a vecina stanara bi, da nije pokoje pozutjele fotografije, zaboravila i da ima najrodjenije.
