Tito je rođen 7. maja 1892. godine u Kumrovecu u Hrvatskoj, a umro je 4. maja 1980. u Ljubljani. Sahranjen je u Kući cvijeća na Dedinju u Beogradu. Tito je osnovnu školu završio u rodnom Kumrovecu, bravarski zanat u Sisku, a potom postao član Socijaldemokratske stranke Hrvatske i Slavonije.
Radio je u Kamniku u Sloveniji, Čenkovu u Češkoj, u Minhenu, u tvornici automobila “Benz” u Mannheimu, u Njemačkom Ruhru, Beču, Bečkom Novom Mjestu, gdje je radio u tvornici automobila “Daimler” kao probni vozač. Naučio je njemački i češki jezik, te usavršio svoj i izučio nove zanate.
Vojni rok je služio u Zagrebu, a pritom pohađao podoficirski kurs i dobio čin vodnika. Kad je počeo Prvi svjetski rat s jedinicom je poslan na ratište, ali je pritom zatvoren zbog veličanja antimilitarizma. Na frontu je ranjen i zarobljen, pa je u ruskoj bolnici proveo 13 mjeseci, gdje je mnogo čitao i učio ruski jezik.
Radio je na održavanju ruske pruge, pa pobjegao u Finsku, gdje je uhapšen, potom je pobjegao, a po povratku boljševika u Omsk vratio se i tu postao član jugoslavenske sekcije Ruske komunističke partije. U jesen 1920. se vratio u Zagreb i prijavio u Komunističku partiju, koja ga je slala u razne gradove na zadatke.
Zbog komunističke propagande, sud u Ogulinu osuđuje ga na sedam mjeseci robije, uvjetno na četiri mjeseca. Nakon izlaska iz zatvora Tito ujedinjuje Partiju koja je bila podijeljena na različite frakcije. Zbog demonstracija u julu 1928. godine osuđen je na pet godina zatvora, te u marta 1934. izlazi iz zatvora. Odlazi u Samobor, postao je ilegalac i prvi put se spominje ime Tito, piše Historija.ba.
Uključen je u Politički biro CK KPJ 1934. godine. Zbog partijskih zadataka povremeno odlazi u Pariz i Moskvu. Krajem 1937. godine Josip Broz Tito postaje generalni sekretar Centralnog komiteta Komunističke partije Jugoslavije.
Drugi Svjetski rat i okupacija Jugoslavije zatekla ga je u Zagrebu, odakle je, njegovom inicijativom, upućen proglas CK KPJ narodima Jugoslavije i radnom narodu Jugoslavije, u kojemu se ističe odlučnost Partije da u oslobodilačkom ratu ustraje u prvim redovima, u kojemu ustaje protiv potpaljivanja nacionalne mržnje i poziva radnike, seljake, omladinu, građane i sve rodoljube da se ujedine u borbi za nacionalnu nezavisnost. U maju 1941. godine odlazi u Beograd, odakle usmjerava pripreme za dizanje ustanka i početak oslobodilačkog rata.
Na njegovu inicijativu u Bihaću se 27. novembra 1942. sastaju predstavnici antifašističkih snaga iz svih krajeva Jugoslavije i formiraju AVNOJ (Antifašističko vijeće narodnog oslobođenja Jugoslavije) kao privremeno tijelo vlasti. Godinu dana poslije, 29. i 30. novembra 1943., u AVNOJ se ponovno sastao u Jajcu i donio historijske odluke o budućem uređenju Jugoslavije kao federativne države ravnopravnih naroda i narodnosti Jugoslavije. Na istom zasjedanju Tito je dobio zvanje Maršala.
Nakon što su 1944. godine, bez obzira na sve, partizani uz manju pomoć Crvene armije oslobodili Jugoslaviju od okupatora, Tito kao efikasni politički pragmatik, za razliku od drugih komunističkih vođa ovoga doba počinje raditi na širenju svoje političke baze. Nakon završetka rata, nova država, koja je 29. novembra 1945. promijenila ime u Federativna Narodna Republika Jugoslavija, je pod Titovim vodstvom postala dio Istočnog bloka i u njoj je uveden komunizam kao službena ideologija, zabranjene rad svih stranaka osim KPJ, te se, po uzoru na SSSR, počela provoditi nacionalizacija velikih poduzeća te prisilna kolektivizacija zemlje.
Za predsjednika Republike Tito je izabran 1953. godine, a donošenjem novog ustava (1974.) postao je predsjednik “bez ograničenja trajanja mandata”.
Preminuo je u Kliničkom centru u Ljubljani, 4. maja 1980. godine. u 15:05 sati. Pokopan je 8. maja 1980. u Beogradu u Kući cvijeća. Na njegovoj sahrani bilo je prisutno 209 delegacija iz 127 država svijeta.
